Περιγραφή
Από την παρατήρηση των αρχαιολογικών ευρημάτων συμπεράνει κανείς, ότι η Οδοντιατρική Προσθετική είχε αρχικά ως κύρια επιδίωξη την αισθητική
αποκατάσταση του προσώπου και όχι την αποκατάσταση της μασητικής λειτουργίας.
Τα ευρήματα της περιοχής της Γκίζας και οι προσθετικές κατασκευές των Ετρούσκων, με τις περιδέσεις ή προσδέσεις πρόσθετων δοντιών με νήμα από χρυσό,
επί δοντιών – στηριγμάτων, ασφαλώς δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν ακόμη και στις πλέον ήπιες μασητικές καταπονήσεις. Άρα, ο σκοπός της δημιουργίας τους, ήταν αποκλειστικά η αποκατάσταση της αισθητικής, χάριν της οποίας, ο φέρων, θα υπέφερε σημαντικά κατά την μάσηση αφού θα έπρεπε να προστατεύει την προσθετική αποκατάσταση αντί να την εκθέτει σε μασητικές δυνάμεις.
Η αποτελεσματική λειτουργία των προσθετικών αποκαταστάσεων του οδοντικού φραγμού, άρχισε να επιτυγχάνεται ουσιαστικά από την εποχή του Pierre Fauchard (1678-1761), του πατέρα της σύγχρονης Οδοντιατρικής. Είναι αυτός ο οποίος καθιέρωσε την Οδοντιατρική ως Ειδικότητα της Ιατρικής, εδράζοντάς την σε επιστημονικές βάσεις. Εξέδωσε δίτομο έργο με τίτλο “ Le Chirurgien de Dentiste” στο οποίο καταχώρησε όλες τις μέχρι τότε θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις της Οδοντιατρικής.
Η επαναφορά της τεχνικής του “χαμένου κεριού”, από τον William Taggart το 1907, απετέλεσε πραγματική επανάσταση στην Οδοντιατρική Προσθετική. Η τεχνική αυτή, γνωστή από την αρχαιότητα ως η τεχνική δημιουργίας χυτών αντικειμένων (αγαλμάτων, ειδωλίων, σκευών κ.α), έδωσε στην Οδοντιατρική την δυνατότητα κατασκευής χυτών προσθετικών αποκαταστάσεων, ακριβούς εφαρμογής και μορφολογίας και ικανής αντοχής ώστε να δύνανται να ανταπεξέρχονται επιτυχώς στις δυνάμεις της μασήσεως.
Μετά την λειτουργική επιτυχία των χυτών προσθετικών αποκαταστάσεων, οι προσπάθειες εστράφησαν προς την απόδοση της αισθητικής. Η εμφάνιση του
χρώματος του χρυσού και ιδιαίτερα στα πρόσθια δόντια, αν και απετέλεσε κάποτε «μόδα» ή «ένδειξη πλούτου», δεν απετέλεσε και αισθητική λύση αφού αναμφίβολα, Αισθητικό είναι το Φυσικό.
