Περιγραφή
Παρά την αλματώδη πρόοδο της Οδοντιατρικής επιστήμης, το ποσοστό των νωδών ατόμων, σύμφωνα με τα υπάρχοντα δημογραφικά στοιχεία, δυστυχώς είναι και θα παραμείνει μεγάλο για αρκετά χρόνια ακόμα.
Αυτό, στην καθ΄ημέρα κλινική πράξη, σημαίνει την αναπόφευκτη ενασχόληση του οδοντιάτρου με νωδούς ασθενείς, παρέχοντας οδοντοπροσθετική περίθαλψη με τη μορφή κινητών προσθέσεων, που πολλές φορές αποτελούν όχι μόνο την προσφορότερη αλλά και την οικονομικότερη λύση.
Η αποδοχή μιας κινητής πρόσθεσης από τον ασθενή και συγχρόνως η ταχεία και ομαλή, χωρίς προβλήματα, εναρμόνισή της στα πλαίσια λειτουργίας του στοματογναθικού του συστήματος, δεν εξαρτάται μόνο από την ποιότητα κατασκευής της, αλλά και από ορισμένους γενικούς παράγοντες, όπως τους περιορισμούς στη χρήση της, τη νευρομυϊκή προσαρμογή, την γενική κατάσταση υγείας, την προσωπικότητα και ψυχοσύνθεση του. Ένας επί πλέον παράγοντας που παίζει σημαντικό ρόλο στη αποδοχή και που πρέπει πάντοτε να επιδιώκεται, είναι η ανάπτυξη μιας αμοιβαίας σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ γιατρού και ασθενούς. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως μέτριες προσθετικές εργασίες γίνονται αποδεκτές, επειδή ο ασθενής ενστερνίσθηκε πως αυτό που του προσφέρει ο γιατρός του είναι το καλύτερο δυνατό για την θεραπεία του, ενώ αντιθέτως αντικειμενικά καλύτερες, απορρίπτονται.
Η θεραπεία ασθενών με κινητές προσθέσεις αποτελεί μια πρόκληση για τον οδοντίατρο, που και χρονοβόρα είναι και όχι πάντοτε επιτυχημένη, εξ αιτίας των πιθανών προβλημάτων και παραπόνων που προκύπτουν. Πολλά από τα προβλήματα, που εμφανίζονται μετά την τοποθέτηση μιας κινητής πρόσθεσης, μπορεί να ελαχιστοποιηθούν ή ακόμα και να αποφευχθούν με την κατάλληλη επιλογή του θεραπευτικού σχήματος και την σωστή εκτέλεση όλων των κλινικών και εργαστηριακών σταδίων, ακολουθώντας την Ιπποκράτειο ρήση «κάλλιον προλαμβάνειν ή θεραπεύειν».
Στις περιπτώσεις εμφάνισης προβλημάτων και παραπόνων εκ μέρους των ασθενών, είναι υποχρέωση του οδοντιάτρου η ανεύρεση των αιτίων που τα δημιούργησαν και η αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση τους.
